De zilte geur van de zee, het klotsen van het water tegen de boeg, krijsende meeuwen, lijnen die tegen masten slaan en een gezonde dosis nervositeit… Pure nostalgie, al vele jaren vertoeven we met de regelmaat van de klok in de nabijheid van een zeilhaven om te genieten in een lekker visrestaurant maar ditmaal is het net iets anders, deze keer gaan we terug zeilen. Zowel mijn vrouw (die helemaal geen ervaring heeft) als ik hadden zin om het zeilen te (her)ontdekken, zij is afkomstig uit een grootstad, ikzelf ben opgegroeid aan de kust en na een korte zeilervaring heb ik 10 jaar gekitesurft om vervolgens vooral al vliegend in de bergen te vertoeven met een parapente. Zeilen dus, maar hoe begin je daar terug aan? Schrijf je scholen aan? Moet ik terug op vakantiekamp? Daar voelde ik me net een beetje te oud voor. Kunnen we dit überhaupt zonder te veel instapkosten? En wat als een van ons het niet leuk vindt en we al betaald hebben voor een week en meer? Wat als we vooraf reserveren en er is geen wind of het stormt , zijn we dan ons geld kwijt, moeten we dan de zee op in stormweer? Je hoort het, we hadden heel wat vragen.
Na wat opzoekwerk online zijn we zo bij de “Zeilvrienden” terecht gekomen, en na een telefonische uitleg besloten we in te gaan op de uitnodiging en af te spreken in Oostende om een namiddag te gaan zeilen. Het leuke bij de “Zeilvrienden” is dat ze werken volgens het principe “no sail no pay”, dit betekent concreet dat je enkel maar hoeft te betalen nadat je effectief bent gaan zeilen en dat ze enkel uitvaren bij goede condities waarin je daadwerkelijk ook iets bijleert, of belangrijker nog niet uitvaren in stormweer en bij windstil weer. Zo kwamen we terecht op de “Midnight Mojito”, een mooie zeilboot, een First Beneteau 7.5.
Er waren nog andere zeilvrienden aanwezig die net als ons terug wilden leren zeilen en nog anderen die gewoon zin hadden om te ontdekken wat zeilen nu net inhoudt. Na het klaarmaken van de zeilen, een duidelijke briefing over veiligheid en de te verwachten meteo waren we klaar om het ruime sop te kiezen.
Het was een mooie lentedag, de voorspellingen zagen er goed uit, zonnig weer met af en toe wolkenvelden en een mooie 15 knopen, kortom ideaal zeilweer. Het is ongelooflijk hoe aanstekelijk het enthousiasme van de schippers Stefaan en Hilde werken, hun passie druipt ervan af en voor je het weet wordt je meegezogen in hun leefwereld.
Eerst en vooral moesten we de zeilhaven verlaten en dat deden we op de motor. Hoe vaak hebben we in het verleden niet staan kijken/mijmeren met een ijsje aan de kant naar de zeilboten die voorbij gleden. Vaak was de gehoorde opmerking hoe duur zeilen wel niet was, maar niets in minder waar in de context van de “Zeilvrienden”, je bent even veel geld kwijt aan een namiddag biljarten of een terrasje doen als aan een namiddagje zeilen …
We vaarden verder de haven uit en eenmaal op open zee voelden we een heerlijke bries uit het westen op ons gezicht, ik keek naar mijn vrouw en waar ik tot voor kort nog wat gezonde spanning zag, zag ik nu een brede glimlach en een blik op oneindig, en ze was niet alleen: iedereen had er zin in. Na het heisen van het grootzeil en de fok legde de Midnight Mojito zich schuin en nam haar snelheid toe; de zee was mild, we hadden golven tot 1 meter en voor we goed en wel beseften werd Oostende kleiner en de glimlach op ons gezicht alsmaar groter.
Na 10 minuten kregen we de vraag of we zin hadden om actief mee te helpen zeilen? “En of!” Stefaan legde ons eerst de stappen om overstag te gaan uit, en ondertussen toonde Hilde mijn vrouw hoe je de fok bedient bij het overstag gaan.
“Ben je er klaar voor?” vroeg Stefaan me. Ik knikte nog wat onzeker maar voelde me gesterkt in het feit dat we in goede handen waren. Na een paar minuten was het zover, ik kreeg het commando van de kapitein om overstag te gaan, een andere zeilvriend zat aan het grootzeil, mijn vrouw was druk in de weer met de touwen bij de fok en nog anderen waren gewoon aan het genieten van het uitzicht.
Ik riep: “Klaar om overstag te gaan?”, en kreeg twee duidelijke “JA’s” als antwoord en aansluitend riep ik luid “Ré” om vervolgens te draaien aan het roer; we draaiden mooi door de wind, het grootzeil en fok flapperden in de wind en na nog wat doordraaien bolden de zeilen zich terug opnieuw en nam de Midnight Mojito terug snelheid. Ik zag Hilde en mijn vrouw druk de fok aanhalen tot dat de “tell tales” mooi horizontaal stonden. Mijn zeilvriend aan het grootzeil, die ik 15 minuten daarvoor had leren kennen, lachte breed naar me en stak een duim op en deed het nodige om het grootzeil mooi optimaal de wind te laten vangen. We waren vertrokken voor een heerlijke namiddag, waarbij iedereen aan de beurt kwam om de taken uit te voeren die hij wenste uit te voeren, avontuur in een ongedwongen sfeer van alles mag, maar niets moet. Het gevoel van aan het roer te staan van een zeilboot is onbeschrijflijk, op natuurlijke kracht werd de Midnight Mojito voortgestuwd door de golven. Het verveelt ook nooit, de golven, de wind, de stroming… allemaal elementen die steeds veranderen en waar je rekening mee moet houden om de ideale lijn te varen. Om nog maar te zwijgen van het feit dat alle dagdagelijkse zorgen van je afglijden, je leeft in het moment en voelt je één met de natuurelementen,…
Na een paar uur op zee vertoeven en genieten van een ondergaande zon, keerden we terug naar de haven van Oostende, we kwamen terug met heel wat antwoorden op onze vragen, en deze leiden dan weer naar andere vragen.
Na het aanmeren en het aftuigen van de boot hebben we samen nog iets gedronken op de kade ter afsluiting van een onvergetelijke namiddag en op, wat we toen nog niet ten volle beseften, het begin van een nieuw hoofdstuk in ons leven.
Nooit zullen we nog op dezelfde manier op de pier staan kijken naar zeilboten die voorbijglijden, voor ons is er geen “wat als” meer…
Ondertussen varen we geregeld mee en hebben we al onbetaalbare ervaringen opgedaan met de Zeilvrienden.
We zouden het kunnen uitdrukken in “betaalbare onbetaalbaarheid”, maar vermoedelijk zou iemand me er al snel attent op maken dat dit een contradictie is, maar als ik al één iets heb geleerd dan is het dat op zee niets onmogelijk is…
Patrice en Annick