Intuïtie, maar wat is dat nu precies?
De Amerikaanse veiligheidsdiensten deden hier enorm veel onderzoek naar. Het viel hen op dat slachtoffers van criminaliteit altijd vertelden dat ze ‘aangevoeld’ hadden dat er ‘iets’ niet klopte. En dat ‘er-klopt-iets-niet-gevoel’ volgen, had hen heel wat ellende bespaard. Een bestseller hierover is ‘the gift of fear’ van Gavin de Becker, een amerikaans security expert.
Kan jouw intuïtie of jouw buikgevoel je redden op zee? En gebruik je niet beter je verstand wanneer je in gevaar verkeert?
Stel, je stapt voor de eerste keer in een zeilboot en je krijgt het roer in je handen. Je moddert maar wat aan. Je zeilt op ‘gevoel’. Je voelt de weerstand van de helmstok, de wind op je gezicht, je ziet de bolling van de zeilen en je voelt de positie van de boot. Je verstand gebruik je niet, want in je verstand zit er nog geen zeilkennis. En toch gaat het goed. Beginnersgeluk noemen ze dat. Je lichaam heeft heel wat aangeboren permanente kennis die van generatie op generatie overgeërfd wordt. Het zit ongelofelijk vernuftig in elkaar. Wij screenen onbewust continu onze omgeving. En dat helpt ons overleven, ook de eerste keer op een boot.
En dan leer je zeilen. Je leest heel wat theorie, volgt praktische raadgevingen op, je leert letten op de wind en de golven….en plots, lukt er niets meer. Je denkt te veel na, maar al die kennis is nog niet geïntegreerd en wanneer je in je verstand zit merk je je aangeboren lichaamstaal niet meer op. Je bent ontgoocheld. Velen geven hier al op. Het ligt je niet, denk je. Een wijze coach kent dit en helpt je hierdoor.
De zeilpassie blijft, je bouwt mijlen op, je blijft erover bijscholen en door de nodige praktische problemen en obstakels op je tocht leer je telkens bij. Deze kennis wordt allemaal opgeslagen in ons brein. Ieder nieuw gegeven is een zenuwcel die zich verbindt met een andere ‘zeilzenuwcel’. Zo kan één zenuwcel tot tienduizend verbindingen maken. Na jaren zit daar een behoorlijk kluwen zeilkennis, een hele bibliotheek, netjes en diep opgeborgen, maar klaar om boven te halen zo nodig.
En dan gebeurt het. Paniek! Alarm! Een noodtoestand! Angst! Ons reptielenbrein overspoelt ons met stresshormonen en in een razendsnel tempo, veel sneller dan we kunnen met ons bewuste verstand, wordt alles uit onze omgeving vergeleken met de opgeslagen kennis van jaren ver. Hoe is de wind, de golven, hoe ligt de boot, is er iets kapot, de bemanning, wat zeggen de toestellen, wat komt er aan op zee, was er al een vergelijkbare situatie vroeger en hoe is die dan afgelopen..???? Ieder detail passeert je hele zeilbibliotheek en alles wat je nodig hebt komt naar boven. Op zo’n moment beslis je razendsnel op instinct om je leven te redden. En zo hoort het, want wanneer je dan begint na te denken verlies je tijd en bovendien is het onmogelijk om al je kennis bewust op te roepen.
Wanneer je een ervaren schipper bent, vertrouw dan maar op je buikgevoel. Ook wanneer je het ‘gevoel’ hebt dat er iets niet klopt, hou er rekening mee, ook al weet je niet precies wat, blijf op scherp, want de kans is heel groot dat er inderdaad iets mis is.
Beter safe dan sorry. Jouw intuïtie kan wel degelijk je leven redden, ook op zee.